Maria è i ëst gro sagrinaia përqué ël vaquënsë ou sount cazi finië é è ventët ëncaminà touërna la scola é sit’an quiëlla è quëmbiet la maestra.
Ëncui è t’alaia a dëscouërnën avé la nona quë l’eu scoutaia é poi è i eu dit: «Sé t’a joi ët countou ëd la scola a li min tèn!»
Maria: «Sè, nona counteme, counteme, për piazì»
Nona: «La mia scola è i erët ‘na grosa stënsia a to ‘na bèla stua é onhidun ëd nou manhà, toutë ël matin, pourtian ën bè tapoun ëd bosc. Can quë la maestra è intravët nouzaoutri j’avian geù douërtà la quërtela, la piuma a toou piumin, l’inchost, lou papé asourbent, l’ësquërtari é lou libër duërt a la pagina ëd la lèsioun ëd sé dì.
La maestra è nou moustravët a lèzri, scriri, countà, ën poc ëd storia é geografia. È i erët ëd co severa: è nou dounavët ëd co ëd bëquettà zli dai! È pretendet gro, è nou dounavët d’ézérchisi ëd bèla scritura, toou sas-tou a to toutë sëllë chëmbettë, virguletë é rioundin. È nouzaoutri j’avian nhint la gouma për quënchélà! Li nostri couleù ou i erount tuiti ëd bosc é è ventavët fali durà gro ëd tèn!»
Maria: «Oura ënt la quërtèla nou g’èn ëd tout: lou diari, li couleù a to l’acol, la piuma sferografica, ëd goumë, lou bianquet, la piuma rousa, neiri, vërda, gro ëd libër, lou coumpas, la scadra… ma più ëd tout nhun maestro ou drouvët la baquëtta, è i ëst propi difèrënt!» |
