Janet d' Pin la Zanno l'èro un jouve pâ bienas grant ma en coumpens l'èro un de lî jouve pi deigordì dei vialagge. Queicun dizìo prou que al èro un pauc blagöret ma noun-pâ l'èro proppi sa maniero de fâ: toujourn sourient, farsör e, coumà ouz aveen dit, deigordì coumà un seoulboun d'aböllbo!
La li furo jò ben pi d'un ân que Janet d' Pin la Zanno al anavo troâ Guitin de Pière Groo e, coumà fan tutti lî calinhaire doua o tree vee per semano, â pasavo l'apré sino a fâ la velbâ ensemp a la famillbo de sa Guitin.
Da un pauc de temp Barbou Pière s'èro avizà que Janet, aprê uno pesetto que al èro aribà, noun-pâ de se fermâ encâ uno pèso coumà â fazìo uno vee, â saluavo tutti tout grasioû e â se n'anavo vìo; un moument aprê Guitin, sa fillho, dunavo la bouno nöit, prenìo lb'eichalìe e mountavo aut a sa chambro.
Barbou Pière Groo que, coumà tutti, èro decò iità jouve s'en doutto le caicaren: "L'ee pâ poussible" â di tra el. vl'ee pâ poussible que doû jouve î s'acountentan mequé de iitâ ensemp uno pesetto parelh...!". A fai lou vir de meizoun; decaire l'ort la lh'à un bel cuchoun d'eitèlla de chaatanhìe e â voi proppi s'éicoundre eiquì dareire!
Toutto la meizoun il ee eicuro... la semblo que tutti dörman...! La lh'à un'oumbro que aribbo... l'ee Janet d' Pin la Zanno que s'embraso a un plantoun de broppo que da bâ pl'lou sol vai aut fin a l'angle de l'empano. La semblo un eicirol...!, un chat que rampio! Dint un rien al ee aut su l'empano ounte sa bèllo e grasiouso Guitin li öbr la porto de sa chambro.
Barbou Pière que, coumà ouz aveen dit, s'èro en doutà que l'èro pâ tout normal: "Alh'ee lou mèrlou!" â di tra el 'ma al a da desendre...!". A vai a la crotto; â pren un bèl toc de lart groo coumà la man e, toujourn planet, planet a butto l'echalòt countre lou plantoun de broppo e al acoumenso a pasâ amount e aval soun toc de lart! L'operasioun î duro un bèl moument... lou lart â fai pâ vers, vento ounnhe lou plantoun lou pi ben poussible e... pöi, lh'a temp!
Cant l'ee tout ben ounth â porto l'eichalot a soun post e, intrent din meizoun, â coumenso a mountâ lh'eichalìe bou soun pâ pezant e, per èse ben segur d'èse sentì, â fai encâ doû o tre tus!
"Moun pappa aribbo.'.." di Guitin toutto pleno de pòu a soun calinhaire. Janet, rapidde coumà un eilusé, cavalìo lâ bariera de l'empano e s'embraso ai plantoun per desendre bâ. La se sent mequé un roumour sourt coumà la li fusse chöit uno sachâ de triffla e queico picit gem... pöi pi rien...tout chut coumà la mourt...!
Sinc journ aprê la famillho de Barbou Pière Groo a just finì de minjâ sino: "Permes... se po-lò?". L'ee Janet d' Pin la Zanno que aribbo a trobâ sa Guitin. Al ee ben eimourasià e â sopìo de la chambo gaucho. "Ma soqque voû elo capità, Janet?" demando tout catöli, catöli Barbou Pière. "Siouc anà fâ uno liâ de boc a là Sanbetta e, en desendent lou buret de l'Èsse, eic eicarà e vê eiquì soqque la m'ee capità". "Ma vento fâ atensioun, moun filh; cant un aribbo a desendre lî buret vento anâ plan, plan.... vento cölhî lî pâ...!".
La velhâ duro fin cazi a mezzo-nöit e Janet, denant que se n'anâ, demando la man de Guitin que Barbou Pière Groo acordo tout sourient e ben voulountìe!
L'ee pâ pasà un mê que î soûn eipoù e eipouso; l'an aprê lâ cloccha sounan a auto vous en lounc en lounc en larc... il ân batià un picit meinâ, ben deigordì; Janet de Janet d' Pin la Zanno!
U. F. Piton
commenta