Barbo matè se sentìo gaire bén
La storia di Matè è ambientata in Val Maira ed è stata scritta, come voluto dall'autore, in grafia mistraliana.
Barbo Matè da quarque mès se sentìo gaire bén, ma da bon mountagnard e viech alpin c'ma 'èro, al voulìo pa arènde-se. "Ma vai, al disìo, que voules que sigue un pau de mal de panso e quarque pougna din li coste? Coumo l'ès vengu l'anarè mai vio!". E al countinuavo lou sieu abitual tran-tran de vido e de travai.
A l'avìo 'ncaro seha lou fén, pourta a la mizoun e 'nsela, meiu e batu lou bia, fini de intrar souto la pantaliero dal cubèrt la prouvisto de bosc per l'uvèrn, ma a la fin al s'èro arcourzu que i avìo quarquerèn que anavo pa.
La souo frémo Anin, de bot e amè precaucioun lou counseiavo a souagnar-se en i disènt: "Matè, pi-t-lo calmo! Lou vèzes decò da tu que lou travai coumenço a pesar-te; sies pus jouve, e deurìes te far véire dal mèdic". Ma Matè, mème se al sentìo que l'èro jo penous, s'entestavo 'nt le soue abitùdines de travai fin que un journ a l'a pus facho e a l'a degu se butar al liech. Anin, sbarua, a manda per lou mèdic; aquél, après avér visita amè coussiénço lou malate, l'a ramougna fort perqué a l'avìo tant tarda a se far véire en i disènt:"Matè, vèi pa far-te pòu, ma en coussiénço dèvou dir-te que se te souagnes pa seriousamént, pourìes péi mème tirar i balandran!
Ma se te souagnes e te laisses souagnar coumo se dèu, ai bono counfianço de te garir".
Matè s'ès proun sbarua 'n pau, e tout pressa a piar le misine, a l'a decò pensa que òutre que al corp, l'èro d'co bon de pensar a l'ànimo.
"Anin, a l'a dich aluro a la frémo, fai avisar lou Prevost que deman al vène a troubar-me, me vèi counfessar!".
Lou Prevost, counvint que Matè sigue dins uno situacioun d'ànimo justo per far la pas amè Dieu, lou jour d'après, s'la fin d'la journado,fourni de soun que faurìo per dounar la coumunioun al malate, en coumpagnio d' un pichot quieriquét, s'encamino e, aruba al chabot de Matè, trobo la porto dubèrto, ma degun dins la meisoun: ni san, ni malate. Al sort e, sus l'iero al trobo Anin que venìo da l'ort.
"Matè, al i chamo, ent èi-le Matè?".
"Al ès dins l'estabi": iè dis aquélo e, touto pressa, se n'en vai vio.
Lou Prevost, tant smaraviha que i àbioun buta lou malate dins l'estabi, intro e, bon Dieu, que vèi-le?
Matè, que en lieu de èsse en poùntou d'mort èro asseta sus n'escagnét souto na vacho que mousìo.
"Ma Matè, fai lou Prevost, mi èrou vengu te pourtar la coumunioun coumo la m'èro sta dich de far!".
"Rén de gasta, signour Prevost, rén de gasta: que al bute l'ostio amoun dins la fenestréto borgno, coumo me àussou de souto la vacho, mi me la mànjou!".
commenta