Uno neuit eicuro e qu'â plouvìo, un magnin al a tabusà a la pòrto d'uno miando dâ Lauzoun. Lou bergìe al a fait intrâ e lh'a dounà dë lait e lh'a fait eisuâ sî bagagge. Lou matin aprê lou magnin al ê partì e el a ërmeisià lou bergìe.
Aprê quë lou magnin ê anà vio, l'ê eità ëmpousibble dë fâ calhâ lou lait ënt â peirol. Aprê d'aguê prouvà, li bergìe il an pënsà quë lou magnin èro certamënt un soursìe e al avìo ënsoursëlà lou peirol.
Aprê doun-trei mê, un jouërn lou magnin al ê tournà â Lauzoun da Prajalà e al a mandà a lou bergìe dë fâ eisuâ sî bagagge e uno bèllo eicuèlo dë lait chaut. Al ê eità bën ërsebù da lî bergìe anque së mëc ën aparënso, e î lh'an avivà un gran fieuc ën soun ounour. Il an fait stâ sû 'n eicagn bën dapè dâ fieuc: e peui, fazënt bën atansioun dë pâ laisâ murî lou fieuc, lî bergìe î pousavën l' eicagn sampre pi dapè dâ fieuc.
Lou magnin, d'ën prim, â goudìo lou calour; ma aprê al ê vengù talmënt chaut da pâ pouguê supourtâ. Ma lou bergìe, qu'al èro fort e robust, al a tënù sta e â lou beicavo bien fis dint lh'eulh. Lou paure, qu'â pouìo papì rëzistre perquè â së sentìo bruzâ vìou, al a bramâ: «Bergìe, bergìe, tirà areire la bancho, quë lou lait â calho!».
E lou lait al a calhà apeno quë lou magnin soursìe al ê eità laisà partì ën pas.