Estoussero l'auro moulino per la vìo.
Al tramolo lou viei roure e muer lo bropo
de la novo pianto de gasìo.
Se demouro la birbo abou les man groussieres
enté i mie chabei e as mies oureies
i porto l'aire de chançoun stranjeres.
I m'esfiouro les jaoutes abou 'na careço fourestièro:
tenro e chaudo dal soulei d'l'adréch,
groussiero e freido d'l'airet d'la Lausièro. (1)
Touto per mi la vìo, estousséro, resto
la gent s'n'enfut, ent'es cases, al chaud,
bèn al repar da la gran tempesto.
E ici degun me pol far sufrìr,
desmentìou tout ensèm an-aquesto birbo que me fai vioure e me farè murir.
Auro que, al mes des piantes de gasìo,
un moument te fermes e scarses bropes
que portes abou tu ou eslàrjes per la vìo,
auro que pàsses, duro, ent'la bruièro,
senço virarte areire ni fermarte,
sìes coumo Amour, o auro fourestièro.
commenta