Estoussero l'auro moulino per la vìo.

Al tramolo lou viei roure e muer lo bropo

de la novo pianto de gasìo.

Se demouro la birbo abou les  man groussieres

enté i mie chabei e as mies oureies

i porto l'aire de chançoun stranjeres.

I m'esfiouro les jaoutes abou 'na careço fourestièro:

tenro e chaudo dal soulei d'l'adréch,

groussiero e freido d'l'airet d'la Lausièro. (1)
Touto per mi la vìo, estousséro, resto

la gent s'n'enfut, ent'es cases, al chaud,

bèn al repar da la gran tempesto.

E ici degun me pol far sufrìr,

desmentìou tout ensèm an-aquesto birbo que me fai vioure e me farè murir.

Auro que, al mes des piantes de gasìo,

un moument te fermes e scarses bropes

que portes abou tu ou eslàrjes per la vìo,

auro que pàsses, duro, ent'la bruièro,

senço virarte areire ni fermarte,

sìes coumo Amour, o auro fourestièro.