Mi siouc un meinarot a la Greizolo naesù,
vee ben a tott' la gent quë jò èec counoesù,
vee ben a mâ mountannha, vee ben a moun clouciè
e fin da èuro oû diouc: z'esublearèi jamè.
Vee ben a ma famillho, a moun sènnhe, e moun peirin,
a tott' ma parentèllo bieen lonjo e senso fin,
e cant quë tut ensemp patouà oû sentou parlô,
oû velh encâ plû ben: vouriouc ouz embrasô.
Da soqqu'î m'ân moûtrà, la lengo dâ patouà
l'ee quèll' quë noutri velh arè il ân parlà.
Ma alouro, s' l'ee parelh, un' choz' coumprènnou pô:
perquè quë noutro lengo oû dëveen esubleô.
O gent dë la Prouvenso, abaeseen pâ l' menton,
ma soulëveen la tèto: oû sieen d' la Val Cluuzon!
Charceen dë mantënì soqquë l' Boun Dioù a creà:
uzansa, tradisions e noutre bê patouà.
commenta