803

Qui ten cort a son dedins

ve un rei en chasque òme;

donc, la pauretat de la monarquia

es una question interiora.

Degun pòl depausar

qui lo destin a consacrat.

E qui pòl jontar una corona

an aquel que d’un contun

repúdia la sia?

822

Aquesta consciença, conscienta

de si companhs e dal solelh

lo serè tanben de la mòrt

e dal fach que da soleta

atraversarè l’interval

entre l’experiença

e l’experiment mai profond

destinat a l’òme.

Qué tant sas fòrças

serèn adeqüaas

ilhe soleta e degun autre

l’anarè descurbir.

Já que l’anma es condamnaa a èsser

mai que tot un’aventura dedins ela

assistua da un solet chan da chaça:

son identitat. 

838

L’impossibilitat, coma lo vin,

embriaga l’òme que la sabora:

es fata la possibilitat.

Fai ren qu’ajontar

la pus mendra sentor d’azard

e dins lo veire de derant

l’ingredient crea un enchantament

autan segur qu’un destin. 

875

D’una pòst a l’autra avançavo,

un chamin lent e cautós.

Sentiu las estèlas sus ma tèsta,

a l’entorn de mi pè la mar.

Sabiu masque que lo venent

benlèu seria estat mon darrier centim.

Aquò me donava aquel anar trantolant

que d’uns sònon experiença.

883

Lhi poètas fan ren qu’aviscar una lampa,

puei, ilhs se’n van.

Mas las mechas qu’an alumat,

se de lutz vitala,

s’imprimon coma fan lhi solelhs.

Chasque atge es una lent

qu’escampilha

lor circonferença.

925

Siu estaa colpia, mas ren da un fóser.

Lo fóser anequelís

lo poder de l’apercéber

quand én es en vita.

Siu estaa feria, mas ren dal cas:

un ròc tirat da un balòs,

lo malgaubi d’un chaçaire.

Qui es, donc, mon nemís?

Siu esta desraubaa, mas ren da de bandits:

la maison fracassaa,

lo solelh, despareissut,

escurzia tota lutz.

E pura ero pas nemisa – de degun –

pas l’aucèl pus pichonet

que vivia ental fruchier da pè

avia crenta de mi.

Mai que tot, amo la causa que m’a tuat.

Chasque bòt que muero

son aimaa percepcion

manten un solelh dins mi,

pus bèl al tramont, coma en natura.

Ni mi ni tu lo veierèm pas se levar

fins que l’auròra infinia pareisserè

dedins lhi uelhs de l’autre.

956

Çò que farei dins lo trebolum de l’istat,

quand la ròsa florirè

e dal som dal plai lhi nis

espelirèn en música?

Cò que farei quora dai cèls plourèn

sus mi de gasolhantas melodias,

quora l’abelha se penjarè al ranoncle,

çò que ne’n serè de mi?

Oh, quora l’eschiròl s’emplís las sacòchas

e las granas esbambon lhi uelhs

coma endurarei lors charas jaiosas

embe tu tan luenh d’aicí?

Aquò sagrinaria pas un pitrerós:

son alats tuchi si bens.

Mi puei pas volar, donc a çò que sièrvon

mas causas perdurablas?