"Per la glori dòu terraire...."
Mistral
Es pu la primièro vinco que fen lou noste journalen patuà e aven ne grosso nouvità da divou: a quest ann denen auspitanço ent i noste pagine a l'"Escolo dòu Po", qu'ies na coumpagnio de apaciounà ai patouà di noste valade e vol defende e ounourà entra nous la parlado provençalo, que i nou es arubà ent i temp passà de dareire di mountagne.
Acò es ente la secoundo part dal noste journalét. Ente la primièro butén i storie e i prouverbi que nous cuénten i viei de la valado. Ma scrivén co i noste pouèsie e i marminele que fen a l'escolo. A l'escolo sen tanti, dai pu piciuet, que san encaro nin mouciasse lou nas, e carque vinque vènto que ié pensén nous, a aqui grant, que travaien da scultre a d'auti banq pu gruès.
Da l'escolo vién i noste mountagne giò bianque de néu e lou bosq nìe, qu'arubo fin si crest pu aut. Coumo i soun bèle d'uern i noste mountagne! Couro i sai lou soulei, smeo tout n'espêcc, que nous reflecis la soùo luce. Lou silensi uro duèrm ente la nosto valado coumo ente na cuno. E bèle que l'uèrn sare ai spale e la vido smeo qui muère endapertout, i nous descourajén pa, perchè sabén que avén d'amis e acò i nous pousso a travaiar coun counfianço e a far anà anan lou noste atelìe nòu, giusto fenì: na bèlo caso, coun en cubert lusent de lamièro, punciù coumo aquel de na grangio di pastre.
Ent i journ de soulei lou vién dai noste bourgà sperdue luse al mès de i aute case e capién qu'ià carqun que penso a nous e nou laisso pa soulét. De travai tuci i journ pu biei sàien di man di scultre. Beinquén a l'avenir coun courage e coun counfianço, "per la glori dòu terraire" e de nosto Santo Luçìo. Surtou uro, qu'avén la coumpagnìo de i amis de l'escolo dòu Po.
Sperén que la nosto oufèrto, facio propi de chòr, piase co a lour e ié denen coun afecioun lou noste "benvengù"!.
commenta