Es lu dramo final d'enpau de muntanar che, envüeià da n'uferto vantagiuso e da na vito pü cumòdo 'ntì vile, se desbarassen de t uto sio pruprietà e apres se troben, en mürent de nustalgìo, a fa de travai ümiliant, cumandà e cumiserà da gent furestiero che, pa per merit u capacità, à pià i piasse pü cumòde e pü ben pagà.

Vivìes cuntent Giuan ilamun, curo,

bu tìu dài lüsent e la ment repausà,

siaves tìu pra vert lu matin bunuro;

respiraves l'aire fino, prufümà

de fiurmèl, serpul e mente sarvaie,

minco n'andai fasies tìo fümà

e, 'n surtent la molo dal cuìie,

a lu sulei ciaut, en sübiant, tìu dài

mulaves u, setà sal gros fiurìie,

minco 'n situr u na duseno d'andai

picutiant martlaves, sut lu pumìie

e l'arsignol cumpagnavo tìu travai;

T'an ciatà pra, case, vace e liamìie

per cat sordi 'svalütà e 'n gros casun

àn facc per i signuri e grosse vìie,

a tü t'an trubà 'n sità 'n travai tan bun

e éiro, a tìu pra, a tìu dài pensant,

travaies respirant pussiero e gudrun,

pr'i 's-ciale de i üfissi vas ramassant

e i 'scriciüral, ch'a lu bar suvent van pià

carcòso per gulo, te dìen en grignant,

tuciante l'espalo: "Curagge Giuà,