Léno èro veramént na jolio fijo: bén garnìo sus lou davant e pa de mènou de la part da darèire.
E 'bou des ueis, des ueis que vous fichàvoun dins lou corp de frissoun que vous dounàvoun lou tramoulìe.
Quouro que 'mbou i dui sigilins i anavo quère d'aigo al coumbal que passavo 'nt al valounét drèire caso, al pè dla costo di mèrze, scasi sémpre, aqui se troubavo decò Coustanin, un garçoun que abitavo un pau delai de éli, e que anavo decò, e voulentier, cercar d'aigo perqué al sabìo que aqui al aurìo agu oucasioun de encountrar-se 'mbou Léno.
A n'aquél garçoun la mendìo i piaisìo bén proun e, aquéi bots que aquésto se baissavo per tirar sus aigo e élo poudìo pa empachar ou voulìo laissar que se veiguésse 'm pau de pèl de la cueisso en aut d'ounte finìo la chausso, al poudìo pa s'empachar de pensar: "Sacramoùndou, que bel toc de fijo!".
Barbo Jacoulin, lou paire de Léno, avìo piei fini per se rènde conte que aquél garçoun al viravo d'entour a la fijo e a n'aquésto al avìo fach 'm pau de prèdico: "Fai atensioun, Léno, de pa te laissar envirounar d'aquél margoulin; i a 'm pau de temp que al te viro d'entourn 'mbou des ueis que smèioun a n'aquéli d'un bìrou prount a becar na viperéto".
"Ma papa...". "Isto chuto e escoute-me -iè dis lou paire- mi coumènçou a vèire ounte la coso pòu piei arubar: n'emporto lou moumént, 'n l'oucasioun de quarco fèsto din l'enviroun, al vai cercar de te far bèure, de te calignar, per campar-te 'n téro, butar-se sus a tu, e nous-auti restar desounoura!".
"Vous me creié pròpi na bono-dounéto, papa" -iè respond la fijo- mi sieu pu 'm pioto de ço que vous creié!".
"'Ntramentier -iè respond encaro lou paire- tu pos dir a n'aquél farinlét que se al se tén rén al larg, mi sieu piei bon de marcar-ie le coste e lou drèire 'mbou 'n mas de corde".
Ma, na semano après, i avìo la fèsto dla lavando a un paìs vesin e Léno, 'nsèmou a de coumpagne, iè èro ana e, bèico 'm pau que coumbinassioun, al viage de retourn a caso, a pè, i a pròpi capita de esse acoumpagna da Coustanin.
Lou paire que lou a sachu, lou journ après, en beicant sa fijo dréch din lis ueis, ai chamo: "Sent 'm pau Léno; coumo s'ès passa, ier, la fèsto de la lavando e lou retourn a caso?".
"Bén, papa, tout s'ès passa coumo vous avié previst".
"Coumo sarìo?".
"Scouto, papa; coumo tu pensaves, lou long dal chamin, Coustanin a cerca de m' baboulir-me, de far-me virar la tèsto. A la fèsto al m'avìo fach bèure de biro e de limounado e, piei, en venent a caso, chapui la draio al a coumença a baisar-me 'nt al col drèire les aureios; al me fasìo venir la pèl d'oco, aquél diau d'un garçounas, al poùntou que mi i ai dich: se vos baisar-me, baise-me coumo fan tùchi i cristian, mi vuei pa que tu me fases i truquét da rufian. Sus lou moumént al s'es tengu per dich ma, aruba al vir dla draio, se vei que lou Diau s'es buta, me sieu trouba lonjo stenduo sus l'èrbo al long dal viol!".
"Léno, fijo da rén, voularès pa dir...".
"Aténd, aténd papa! Es pròpi aqui que vous pouvé capir que mi sieu pa n'embrana coumo vou creié; sieu mi papa, si, sieu mi que me sieu buta soubre a Coustanin, coumo acò, ès pus la mio famijo a esse desounoura, ma la souo!".
commenta