Déessa maire escota
Escota-me
cest jorn qu’al muor
com mos uèlhs dins ton cuèr,
com terra eissubliaa de son puèple
adont los caseis tornarèn
dins tos braç, Déessa Maire
dals òmes,
tu que te fas creisser
l’erba dals prats,
tu mesma que escultaa
dins la ròcha viusa
te sias enterraa de sos la crosta
d'arziela de cest luòc
ditz-me se cest jorn al sarè
le darrier dals darriers?
Déessa, pren me sus ton còrs
comà una mendiá
ilh me preneriá en me baisent
abó sas labras color de la maiossa
encoronaa de longs piels chastanhs
per me portar dins le país
adont los morts ilhs sion vius
que preian solelh e luna
e sorciers e fantinas
dançan al mei de las blachas
en se ferment de sos los velhs róures
dapè los autals marcats de crotz
en predizent le jorn que
los vius ilhs saren morts
sença ze volguer saber.
Mos uèlhs dins ton cuèr
Déessa e Mendiá
per véer se quel jorn
al sarè quel predit
adont nostras cenres
abó la paura terra
las dizaren encara de non a tu,
Maire, mas en quel jorn
t’embraçarei, Déessa Mendiá
e montarei abó tu
al ciel a gargalha d’un
arc-en-ciel de las mila colors.
(testo e audio di Franco Bronzat, Roure, valle Chisone)
Preiera eissubliaa escota
Te joaves abó las estielas
te coriás darreire l’ombra de la luna
e te siás perduá
dins la nuèit plus escura.
Déessa, tu, mas los autri
adont sion ilhs anats?
En escarquilhent
d’uèlhs estantats
qu’ilhs veon de nuèits fòlas,
de verilhas enveliás
de mans que aüra sion jontias,
com pòl pas mon cuèr
renovèlar mai ma preiera,
le chapel a la man,
sus l’autal de l’esperança
peira e taula
maire, déessa, mendiá
adont aviu l’anhel blanc
sanhat e versat le roi
dins tu, tèrra,
per un jorn, que malaür
al es pas encara vengut.
Mas quand, quand
te bralha ma votz
levaa al ciel,
abó le sentiment
embrolhat, enfraschat
dins le grand perilh
que mon bram siè ren
que un alenc eissubliat
Maire, déessa, mendiá,
escota me, encuèi
qu’al pòl èsser ier,
avém besonh de tu
chauda, bèla, viusa,
libra mai que jamai,
parelh te volém: Occitaniá.
(testo e audio di Franco Bronzat, Roure, valle Chisone)
La preiera dal pastor escota
S’la montanha auta, auta,
lhi a na gleisa pichotina,
un pauc bruta e un pauc antica
que mai degun vien a pregar.
Per altar na gròssa lausa
bo na crotz talhaa ent la peira
na Madòna que s’dispera
a l’ Bambin tot descrostat.
Mas un pastor bo lhi sias quatr feas
tuchi lhi jorns vien a pregar
mentre lhi feas fan pastura
s’la radura e fra lhi ronciers
Ò Vèrgine dal cèl, Regina immaculaa
pietat dal tiu pastor, pietat
Mi chamo degun tesòr, vuelh masque restar pastor
per tuchi lhi jorns pregar lo Redentor.
(testo di Masino Anghilante, Sampeyre, valle Varaita; adattato alla grafia classica; audio: Dario Anghilante, Sampeyre).
La priera dal montanhar escota
Te cèrcho, Te tròbo, si brics e combals
Te parlo, Te prego, o miu bon Senhor
Escòuta lo bram de miu còr montanar
protej mia montanha, mia tèrra, mia gent
escòuta la vòutz de tiu filh montanar
Te cèrcho, Te vèu si ròchas di crests
de nuech bo lhi estelas me parles d’amor
Te cèrcho, Te sento ‘nte l’aiga dal beal
T’escòuto ‘nte l’aire bo lhi àngels chantar
Montanha, Montanha, mia tèrra di flors
per la mia Montanha Te prego, Senhor.
(testo di Masino Anghilante, Sampeyre, valle Varaita; adattato alla grafia classica; audio: Dario Anghilante, Sampeyre)
