Lou fraire
Tipologia file: testo Oc
Tipologia testo: racconto
Grafia testo Oc: Escolo dóu Po
Data Pubblicazione: settembre 1981
Fonte: LV, 1981, N.33, p.9
Autore:
-del testo Oc: Ugo Piton
Luogo:
-di provenienza dell'autore del testo oc: Roure (Castel del Bosco)
Valle: Chisone
Just a calco tempo areire, parleen fin a la deriero guèro moundialo, la lh'ero encaro de pauro gent que vivìo en mandiant pasant da uno meizoun a l'autro. Noutro gent il î toujourn iitâ generouzo e m'arsouvenou que cant a ma meizoun la li pasavo un paure en mandiant, lî meou (mî sennhe, moun pappa e ma mamma) me mandavan sû l'uu a li portâ calcaren perqué lou paure poguesse se parâ la fam e mi, meinâ, emprenesse coumà la se fazìo l'eimouno.
Uno diamenjo mantin un de quelli paure que tutti demandavan bou lou soubriquet de Jan-lile, â vai a meso coumà l'ee la bouno coudummo de tutti lî paure que ân besounh d'èse ajouà, counsoulà e counfourtà. A se engenoullho din lou derìe banc, dint un angle, ai founs de la gleizo.
Lou curà, din la predicco, al esplicco la masimo evangelicco que noû coumando, de se volguee ben lh'un lh'autri, que oû sien tutti fraire, que oû deven toujourn s'aiuâ.
Noutre Jan-lile que, paur'om, l'ee pâ que a nen capise proppi bieen, ma que proppi tout tòppou al ee decò pâ, finìo la meso, â vai tabusâ a la porto de la curo. La sirvento dei curà ven öbrî e, veient quel omme eiquì pâ bien ben butà, î vol li fâ l'eimouno ma el â li dì subit que al ee lou fraire dei curà.
La sirvento î rèsto tutto eitounâ...; il a zamé sabù que lou curà aguesse un fraire e alouro î lou fai intrâ e î lou fai asetâ a la taulo qu'ee bèlle prèsto per lou diinâ!
La lh'à uno bèllo e groso meletto, ben proufumâ, faito naturalment bou lh'uou, ma bou uno pinhâ de föllha de mento, un autretant de salvio e uno picitto pesiâ de tanareo (la sirvento dei curà il ee verament uno cuzinièro en piotto!).
Jan-lile â coumenso a minjâ bou un aptit da sounadour cant la lh'intro lou curà que rèsto encâ pi eitounâ que sa sirvento de vee Janlile setà a sa taulo.
La sirvento aribbo afrandâ da la cusino e s'eicuzo se il a jò fait acoumensâ a minjâ soun fraire, ma lou curà, encâ pi eitounà, li reipount que el, de fraire, â n'a... pâ gî...! Ma Jan-lile, que ee pâ tout tòppou e que penso, eisì la vai finì mal: «Ma fin-a un moument pasà
ouz avà predicà que oû dëviân se volguee tutti ben e que ouz èran tutti fraire...» e lou curà: «...oie, oie, ma... fraire din la gleizo, pâ din la meletto!».
commenta