A temp d'la gron guère, cant lou-z-Almôn oucupôvon Tarascoun en Prouvense, une coumpanhia dë soudô fazia manövre dint une tère, dë caire lë tsamin dë Sen Roumiè. Durônt un moument d'arpau, l'oufisia que coumandôve lou soudô ée intrà dint une mizoun dë campanhe e aboù un toun prepoutent e arougònt qu'ametia pa arpliqque al à dit qu'â
voulia dinô. Lë patroun, un omme su lou seisent ôn, qu'ere soulet en qui moument, al à ben argardà l'oufisia sens s'ipouvantô. Pèi, en soupatent la tete, al à tirà fore soqque lh'anôve per mindzô: une ascètte, dë pon, dë vin. Aloure l'oufisia, en s'astent, tire fore soun sabbre e al pauze su la taule dë caire soun ascètte. Lë campanhin, veient iquen, sort dë mizoun e, aprê caqua segounda, as n'aribbe aboù un gro trent a la mon, qu'â pauze su la taule. Pei a s'asette d'cò éel, proppi en fôse a l'oufisia almònt, sì prepountent e sens dzi dë gaubi.
«Soqque vo-là dire iquen?» brôlhe lë bossce roui dë coulere que sou-z-èu môndon dë flamma dë fuëc.
«Coumandônt- ripount calm e tranquil lë campanhin moutrent lë sabbre -èi pensà que
aboù un si gro coutel ou pouria aguèe bësounh d'une grose fourtsètte!».