Uno vê, a Prâl, a lh'èro 'n bërgìe, bien ric, e al avìo uno fillho bien bello: bloundo, d' eulh bloi e uno carnajoun blancho quë nhanco lou soulelh ëmbrunìo pâ. Ma al èra talamënt jaloû dë sa fillho qu'al oourìo zhamé voulgù qu'î së fouse mariâ e alouro al anavo ën dizënt quë, qui aguese voulgù lo mariâ, al oourìo dëgù travërsiâ ën nouant lou lac qu'èro dapè sa miando.
Bien dë jouve quë voulìan la fillho ilh oourìan prouvà, ma l'aigo èr' si frèido qu'î jalavo lou sanc; lou lac al èr' bel, ma al èra bien dangeiroû. Ma 'n jouorn, ën jouve grant e grô, plen dë forsa e oou dë sanc quë nhanco l'aigo oourìo pâ jala, d'acordi ooub lou paire, â s'èr' sërnì 'n bê bouc e, mountà lhei sû, ilh avìan tacà a travërsiâ l'aigo, mentre la gënt e la fillho beicavan plen dë poou: a lh'èro qui, jaloû, spëravo qu'â murguese, e qui, coum la fillho, qu'â lh'aribese.
Aribà 's l'aoutro eipondo tout fier, për se fâ vê â së foutto touorno 'n l'aigo e alè, touorno lai, mentre la gent bramavo: "Ou tëntà proppi lou Boun Diou!". Ma èccou quë, aribà â mes dâ lac, calcoso tiravo â foun lou jouve e soun bouc.
E da quê jouorn, ës dâ lac ën cèrta oura a s' vé 'n jouve quë së ten dur a 'n bouc.