La lh'a ön gleizo tra li pins e li rouri,
tra lâ peira e l'erbo ëd li prôa,
adont lh'a pâ ëd bourdê1, e la pôa t' ramplîa
ël cör ëd noustalgiò:
noustalgiò ëd li temp d'ön viegge,
noustalgiò ëd noutri pàeri,
noustalgiò ëd noutra uzansa.
Dint noutro goulo la lh'a toujourn vivo
noutro lengo: ou siēn ëd gent d' cör grasioûa,
ma noutre parlôa dë stil armounioûa
nou tramando la guêro ëd relijon,
li mours ëd l'Alberjàn, ëd la fôm, cant
li saudà dâ Rei ëd Franso i pasôvou
dësobbre noutri champ, dësobbre noutra fenna,
li paî brölà, tou ruinà.
Ël souvënîa dë setta choza
èuro al î anà din lâ tomba dâ sëmentöri,
e iquì lh'a tra noutra mountàgna
ön nouvel àere dë fraeranso.
Alour' itēn tötti unì, gent ëd lâ valadda !