Libre de pòcha, companh de viatge, mas decò pichòta antologia, aqueste libre presenta un recuelh de 452 poesias chausias d’Emily Dickinson (1830-1886), una granda poetessa americana, que menet una vita solitària en cerchant sensa sosta, a travèrs la contemplacion de la natura e l’introspeccion, çò que s’estrema darreire l’aparença dal mond, çò qu’es universal.

Après sa mòrt foguet publicat un recuelh de 1775 poesias, un messatge liurat a de mans que, per sa mesma volontat, resteron invisiblas a la majora part de si contemporans. Malgrat aquò, lo destin a volgut que de novàs mans l’agantesson e de segur la Dickinson auria pas jamai pensat que aquel messatge un jorn auria ressonat en occitan.

“Una grasa de lava a chasque instant/ me semelha de poar / un cratèr puei contemplar /en cò miu lo Vesuvi”. Es dedins nos que chal cerchar e la poesia d’Emily Dickinson nos buta derant nòstra presença, nos achara e nos exòrta embe luciditat e de bòts ironia a cerchar çò que sem. Decò nos polem l’escotar, aüra, “pas pus luenh d’aicí”.

... a milas legas del romantisme que caracteriza son epòca, Dickinson inventa en solitària la modernitat. Sos mots son precises, ciselats; decortica lo mond e lo perceb encara melhor que lo percor al dedins de son còs, de tota son “amna en incandescéncia”.