Soun passa prou de an-ma mi me recordou 'ncà 'ma foùsse maq iher- quouro mi e papa  partìoun bounouro per anàr al Pelvou.

Ero 'nca ren journ, quouro abou i nósti tascapan sl'espales calàvoun l'eschales de caso e s'enchaminàvour ardi per la mountagno. N'airét tébi nous entravo 'nt'i bagage. Arlounq la vìo le lusernes nous fazìoun 'nca quiàr e i grì chantàvoun senço fin. Le champa d'bià pienes d'rousa, se coujàvoun 'n pau ensai, 'n pau enlai, cuna de l'aire.

   Papa chaminavo espedi en descourént, mi dreire à ele, countent 'ma en re.

Ent'aquel temp lou souléi dounavo fuéq à le pi autes roches dal Pelvou e pian pian à le crestes pi autes. Dai pra s'auçavo en parfunm 'd fen e d'erbes pienes 'd fiour. I'oussél si méuse, i grì s'la tépo, l'aigo 'n le bialiéres chantavoun tuchi la lour chansoun. Mi me sentìou 'ma enchanta, me sentìou quarcoso en mi, que sabìou ren spiegame,'ma na grando countenteço e na gran vuéio de voulér bèn à tuchi!

 

   Enca encùi, pensànt à alouro, provou enca le stesse cose, tout precis 'ma fùsse alouro. E puro avuro sìou pa pus tant jouve, ai pa pus le braies à mezo chambo! Saréi per cas en pau pouéto?