I'es vengùo la primiero charamaiàdo,
magno bianco a cubert Coumboscuro;
la néu, aquesto bianco destendùo, uro
tant 'ma paréis i'a couata ent'ma valado.
I'es morto la vito en foro di rùa:
maq pu, d'en tant en tant, na pia
que se crouséo s'i lime e s'i mourrét,
vol di-nou que sén pa'ncaro soulét.
Degun sal lounq dal journ la trasso:
souléto la vourp, de'nuéch, pian pian
'nte tuchi i cantoun viroundo e passo,
s'en vai areire, per iquiòuto, e anan.
Uro la pensou arpausa sus en briq lusènt
en tren de beicàr la luno:
fermo, groupigna d'en freit pougnént,
tramolo afama e l'aire la cuno.
Sa vito, destaca parei de la nosto,
me fai sumiàr, en mount luégn de la gent
e quoro la luno, laissant journ, calo a pounent,
mìou pensie vai per sa draio, s'la costo.
commenta