Estousero séu pa souleto per la vìo
ma l'aire me ten coumpagnìo.
Al souffìo, al quino i viei poumìe
e porto i fuéie seque dal nouìe.
E ben se quito en moument,
i nebie coùrren vers pounént;
i van, se férmen nin,
i pàssen lou counfin.
E quouro l'aire i' s'es calma,
de grosse estìsse coumencen a calàr.
Vèu la rama qu'arùbo,
m'strémou ent'en bouissoùn....
Uro la piòu pu fort....pu fort:
lou valoun, dur de freit,
es mort.
commenta